زبانحال اهل بیت علیهم السلام در برگشت به کربلا
سحـر چـون پیک غـم از در درآید شــرار از سـیـنـه، آه از دل بـرآیـد نـــــدای کـاروانـــی از وطــن دور بـه گـوش جـان ز دیـوار و در آیـد گــمــانم کــاروان اهـل بــیت اسـت کـه ســوی کـعــبـۀ دل بـا ســر آیـد گلاب ازچشم هر آلاله، جاری است کـه عــطر عــتـرت پـیـغـمـبـر آیـد همان خواهرکه غوغا کرده درشام هــمــان ریــحــانـۀ پــیـغـمــبـر آیـد همـان خـواهر که با سِـحر بـیانـش بـه هــر جـا آفــریــده مــحـشـر آیـد همان خواهر که کس نشناسد او را بــه بــاغ لالــه‌هــای پـــرپـــر آیــد همــان خـواهر ولی خاطر پریشان سـیـه پـوش و بـنـفــشـه پـیـکـر آیـد اگر از کـربلا، غـمگین سفـر کـرد کنـون از گَـرد ره، غـمگـین‌تـر آید نـوای «وای وای» از جـان زهـرا صــدای «هــای هـای» حـیـدر آید از ایـن دیـدار طـاقـت سـوز مـا را هـمــه خــون دل از چــشم تـر آیـد غـم آهــنگی به استـقـبال یـک فوج کـبــوتـرهــای بــی‌بــال و پـر آیــد بـیـا بـا ایـن کـبـوتـرهـا بــخـوانـیـم سـرودی را کـه شـام غــم سـرآیـد: « شـمـیـم جـان فــزای کـوی بــابـم مــرا انـدر مـــشــام جــان بــرآید» «گـمـانم کـربلا شد، عمّه! نـزدیک که بـوی مُشـک ناب و عنـبر آید» «به گوشم، عـمّـه! از گـهوارۀ گور در این صحرا، صدای اصغر آید» «مـهـار نــاقــه را یـک دم نـگه‌دار کـه اســتـقــبال لــیـلا، اکــبـر آیـد» «ولـی ای عـــمّه! دارم الــتـمـاسی قــبـول خـــاطـر زارت گــر آیــد» «دراین صحرامکن منزل که ترسم دوبـاره شـمر دون با خـنجـر آیـد» |